Hoe de piemel van nu precies aan zijn uiteindelijke vorm gekomen is, is moeilijk te achterhalen. Op IJsland staat een piemel museum (https://en.wikipedia.org/wiki/Icelandic_Phallological_Museum). Hier blijkt dat vergeleken met andere diersoorten, er een ruime variëteit is bij dieren in verschillende soorten piemels.

Omdat een mannenpiemel ook al geen botten bevat, valt er weinig door archeologen op te graven en blijft het gissen waarom de mensenpiemel er nou precies zo uitziet als hij eruit ziet. Het hele apparaat zou bij voorbeeld in principe ook uitstekend zonder eikel kunnen werken. Eén speculatie is dat de eikel zijn vorm heeft om als flessenlikker te dienen. Om het sperma van een voorganger uit een vrouw te verwijderen. Het verklaart echter niets over de specifieke gevoeligheid van een eikel. Of de overgevoeligheid die met name in een eikel kan optreden. Het speciale gevoel dat een goed afgestelde eikel geeft, is blijkbaar erg belangrijk.

Hoe wij precies aan ons specifiek model piemel zijn gekomen blijft grotendeels een raadsel. Wel wordt hij mooier naarmate je er meer van weet. Ook er vaker naar kijken of ook aanraken wanneer sexualiteit helemaal niet aan de orde is maakt de piemel zoals wij die hebben mooier.

Wie, om wat voor reden ook, maar niet aan piemels kan wennen, kan doorklikken naar onze help pagina: De Piemelgallery Hier kunnen rustig piemels bekeken worden, alsmede de mannen waar ze aan vast zitten. Wie gewend is aan de man met zijn piemel, en de piemel met zijn man, vindt een geklede man pas echt sexy. Zelfs als piemels niet in de sexuele voorkeur van de kijker voorkomen. Als er nu iets, door de geschiedenis heen, volkomen onschuldig is, dan is het de piemel zelf wel. Een reden ook waarom in de kunst mannen vooral met een lief piemeltje geschilderd worden.

In het Chinese keizerrijk werd de keizer onsterfelijk geacht. Deze onsterfelijkheid nam af als de keizer sperma verloor. Om een nieuwe onsterfelijke keizer te verwekken. Maar ook tijdens alle vermaak met concubines. De praktijk om klaar te komen zonder sperma te spuiten was al interessant voor menig keizer. Al zal dat niet geheel gezond voor de keizerlijke prostaat zijn geweest.

Een andere manier om de onsterfelijkheid terug “op te laden” was om minstens zoveel sperma tot zich te nemen als verloren was. Daarom hadden keizers ook concubines met piemels. Mannen dus. In heel het Chinese keizerrijk was dit overigens totaal geen thema. Definities als homo- of heterosexueel bestonden eenvoudig niet. Als het al bleek uit de vele geschiedenisboeken van de oudste en langst durende geciviliseerde cultuur die we kennen, dan kwam het ter sprake als twee mannen van erg groot verschillende sociale klasse iets met elkaar hadden gedaan. Ook de keizer zelf haalde zijn verse sperma niet van het platteland. Het moest wel sperma van adel zijn. Alhoewel juist het Chinees communisme erg beinvloed is geweest door het Victoriaanse Westen en de principes van het celibaat van de Katholieke priesters alsmede de veronderstelling dat zowel Adam als Jezus weliswaar een piemel hadden maar er niets anders mee deden dan plassen, is er in het vroeg communisme ook in China een Westersachtige vervolging van homo’s geweest. In het moderne China is dit opnieuw geen thema, omdat het nooit een thema is geweest in die cultuur. Wat er wél een thema is, is algemeen fatsoen in het openbaar. Het lezen van een site als deze is voor weinig Chinezen schokkend. Het voorlezen op het dorpsplein is iets heel anders.

In Japan wordt jaarlijks een openlijk piemelfeest gevierd. Het heet Kanama Matsuri. Er zijn tempels met enorme piemels erin (door preutse westeringen phallus symbolen genoemd). Begin april worden deze piemels, hoe groter hoe beter, in processie rondgedragen. Er is geen oud vrouwtje dat daar een hartaanval van krijgt. Er is geen kind dat geschokt is of last van bedplassen krijgt. Het vooral wegstoppen van piemels, dat in het Westen zo belangrijk blijft, gebeurt daar juist andersom. De schoonheid van de piemel wordt getoond. Met name in de Japanse cultuur wordt de aanblik van een piemel, natuurlijk met de eikel bloot, niet als schunnig gezien. Het tonen van schaamhaar is dat juist weer wel.

In heel Azië is het algemeen schoonheids ideaal niet een extreme man, of een extreme vrouw. Het ligt meer in het midden. Het mooist is iemand waarvan op het eerste oog niet goed te zien is of het nu een man of een vrouw is.

Landen als India zijn dan weer wel sterk beinvloed door oude Engelse waarden en normen. Terwijl boeken als de Kamasutra (alle leuke sexstandjes in één boek), tempels gewijd aan sex en de lingam(=piemel) en Tantrische sex er juist weer hun oorsprong vinden. Veel hogere piemel wetenschap komt uit India.

Nog iets meer naar het westen, in de Arabisch/Islamitische wereld is er een enorme scheiding van sexen. Waardoor er voor mannen niet veel anders te kiezen is dan andere mannen. Of trouwen. Hoewel bekend is dat er diverse mannenharems hebben bestaan, en het met elkaar spelen soms hoog gecultiveerd was en is, is de algemene teneur dat het verboden is en niet mag bestaan. Het penetreren van een man is daarbij de grootste schande en een man die dat prettig vindt, of zelfs het liefste doet is in het algemeen iets waar de cultuur niet mee om kan gaan. Het maakt arabieren desalniettemin niet minder menselijk. Enkel de oplossingen kunnen nogal bizar zijn.

Ten tijde van de Romeinen en Grieken zijn er lange tijden van grote piemelvrijheid geweest. Olypische spelen werden naakt gedaan. Wel was het daar soms juist in tegenstelling tot Japan, niet netjes om een eikel te tonen. Sporters met een al prettig ruime voorhuid bonden dan de voorhuid dicht met een touwtje, voordat men ging discuswerpen of speerwerpen. Een dun lijntje wat tot naar het heden doorloopt is dat in het moderne Westen sporters gekleed gaan. Maar men wel altijd aan het einde gezamenlijk naakt doucht of in bad gaat.

In de Romeinse tijd waren sexuele voorkeuren ook heel anders. Deels vergelijkbaar met het Chinese keizerrijk. Romeinen konden getrouwd zijn met een vrouw, er kinderen mee hebben maar tegelijkertijd ook een relatie met een meestal jongere man hebben. Die laatste relatievorm stond vaak in hoger aanzien dan de relatie met een vrouw. Maar beide relaties wisten elkaar niet uit. Ze bestoneden eenvoudig tegelijkertijd en zonder problemen. Slechts in veel latere tijden van epidemiën, waarbij dus ook alle soorten van sexuele contacten tot het minimum beperkt moesten worden, zijn deze situaties verboden geweest. Verder was het volslagen normaal dat een Romein een jongere man bij zich nam om eerst alle fijne kneepjes te leren. Op alle gebieden en ook op piemelgebied. Om daarna zijn eigen leven te beginnen, een vrouw te zoeken voor nageslacht, en ook weer een jongere knaap bij zich te nemen.

Het zelfde gebeurde bij de Grieken. Waarbij vooral de mannen met een relatie als zeer goede soldaten bekend stonden die samen letterlijk door het vuur gingen voor elkaar.

Bij de oud Egyptenaren is niet geheel duidelijk hoe er met piemels omgegaan werd. De piemel speelde wel een hele belangrijke rol bij het mummificeren van hooggeplaatsten. In het ritueel werd een kunstmatige stijve piemel op de mummie geplaatst.

Andersom is beschreven hoe ooit een farao van een oorlog terug kwam met alle afgesneden piemels van de vijand, opgestapeld in wagens. Over hoe de oud Egyptenaren verder gewoon in hun vrije tijd omgingen met piemels is weinig bekend. Verondersteld kan worden dat dus ook onderscheid naar sexuele voorkeur geen rol van betekenis speelde.

In tegenstelling tot de Grieken en de Romeinen, die in de kunst het liefst een klein lief piemeltje afbeeldden, hadden de oud Egyptenaren juist eerder de voorkeur voor een stevige stijve piemel. Daardoor is wel goed te zien dat er door de eeuwen heen aan het model piemel niets veranderd is.

In de Europese wereld viel men terug naar de middeleeuwen, terwijl de arbische buren juist een culturele opleving meemaakten. Daardoor werd veel in het religieuze getrokken. Waarbij men zelf de eigen schriften niet meer goed kon lezen en interpreteren. Toen de vrije wetenschap eindelijk doorbrak, was veel kennis verloren gegaan. Zoals het maken van antibiotica zoals de oud Egyptenaren al wisten. Er waren al vele plagen geweest. Met de groei en iets meer vrijheden braken ook sexueel overdraagbare plagen uit, zoals syfilis. Een streng victoriaanse tijd volgde. Met veel afstand houden. En alles wat met piemels te maken had werd als extreem vies gedefinieerd. De groei van de wetenschap heeft daarna veel bijgeloof en onzin ontkracht. Behalve over piemels. Daar bleef men liever keurig en afstandelijk over “penissen” of “phallussen” spreken. Iets wat we liever niet willen zien of verder benoemen.

Een lastige vraag voor de christelijke wereld is dat de schepper de eerste mens in zijn evenbeeld schiep. De man Adam. Waar men geen raad mee weet is de vraag of Adam dan ook een piemel had en zich dus ook elke dag prettig aftrok, zoals elke man. Want dan zou zijn schepper dat ook dagelijks moeten doen. Uiteindelijk verveelde dezelfde Adam zich en werd de eerste vrouw gemaakt. Naast vele aspecten die een vrouw heeft, is er dan ook een kenmerkende: ze heeft iets waar een piemel in kan. Van achter past die touwens ook. Maar dat heeft Adam ook. En dan komt de vraag ook nog of de schepper en Adam wellicht het af en toe ook prettig samen deden. Uiteindelijk gaat er wat mis en worden beiden het paradijs uit gezet. Ze moeten zich voortaan “bedekken”. Daaruit blijkt dan eens te meer hoe het klopt. Want als er niets zat dan viel er ook niets te bedekken. Er is geen logischer verklaring dan dat het was omdat het het meest paradijselijke plekje van het lichaam betreft.

Later komt dan Jezus, ook al in het evenbeeld van de schepper. Dus man en dus piemel. Hij heeft allemaal vrienden. Een een vriendin. Lees nu eens terug hierboven wat in het Chinese keizerrijk, bij de Grieken en bij de Romeinen al de normaalste zaak van de wereld was. Het probleem in west europa is dat al sinds de middeleeuwen die kennis weggevallen was. Er een heel verwrongen beeld wordt geschapen wat nooit de bedoeling van die zelfde schepping geweest kan zijn. Priesters, die in celibaat moeten leven. Maar in werkelijkheid grote piemeldeskundigen blijken te zijn. Die dan echter helaas door die gespleten denkwijze relatief veel ook in misbruiksituaties belanden of daar een heimelijke voorkeur voor ontwikkelen. Het piemeltje van Adam is overigens al eeuwen geleden heel mooi geschilderd door Michelangelo in het Vaticaan. Het antwoord op de moeilijkste vraag is er dus al lang.

Na een paar zware wereldoorlogen brak in de jaren ’60 en ’70 een korte opleving uit in vrijheid, emancipatie en sexualiteit. Wat ook zijn weerslag had in de kunst en de muziek.

Een belangrijke uitvinding was de anticonceptie pil. Waardoor het zwangerschapsrisico uit het spel viel. Tegelijk werd de macht van de kerken en religies enorm veel kleiner.

Dit alles hield echter vooral verband met de economische opleving van die tijd. De betekenis voor de algemene cultuur van de jaren ’60 en ’70 wordt nog wel eens overschat. Wat ook bleek met de in die tijd gepropageerde idealen. De oude victoriaanse principes bleken dieper te zitten dan gedacht.

De huidige tijd wordt vooral beinvloed door de Amerikaanse sociale media. Piemels uit de USA zijn preuts. Zuid Amerikaanse piemels hebben het al veel leuker. Door de Spaanse invloeden is de Zuid Amerikaanse piemel veel vrijer en moderner. Het klassiek Romeinse leven zit er nog altijd in, zoals het ook in Spanje zelf altijd heeft overleefd.

De Verenigde staten zijn een land dat vooral opvalt door enerzijds een kinderlijke preutsheid. Terwijl het anderzijds de al sinds lange tijd grootste producent van porno is in de wereld. Mensen gebruiken over heel de wereld steeds meer sociale media. En worden naar de kinderachtig preutse Amerikaanse wereld toe gecorrigeerd. Niet enkel als ze bijvoorbeeld het zouden durven om hun eigen piemel te delen via dat medium. Maar ook met om het even welk kunstwerk. De nog veel te jonge Amerikaanse cultuur is niet in staat om onderscheid te maken tussen een mooie piemel en een ordinaire. Westerse en andere landen wordt indirect opgedrongen om soortgelijk te gaan denken.

De piemel blijft het dus tot op heden moeilijk hebben. Beschuldigd van vele ziektes door de eeuwen heen. En nog steeds neergezet als iets waar je je vooral voor moet schamen en best wel schuldig over mag voelen. Deze krampachtigheid treft men wonderlijk genoeg zelfs aan tot in naturisten parken waar men juist het tegenovergestelde tracht te bereiken. Ze hebben doorgaans hele strenge huisregels waarbij men vooral stug moet blijven volhouden dat men niets gezien heeft, ondanks dat alles zichtbaar is. Een eenvoudig compliment maken dat een man een leuke, mooie of interessante piemel heeft is iets wat vrijwel iedereen raar vindt. Terwijl mooie lippen, of leuk kapsel de doodnormaalste zaak zijn om te zeggen. Zou iemand het eerste regelmatig doen op een naturistenclub dan wordt men er waarschijnlijk zelfs uitgezet.

Een leuke ontwikkeling is juist weer dat het uitwisselen van piemelfoto’s meer en meer gewoon aan het worden is. Via allerhande chatkanalen zijn vooral jongere mannen veel meer gewend om even te tonen wat er precies in hun slip zit. Ook foto’s waar zowel piemel als gezicht op te zien zijn, worden steeds minder een probleem. De noodzaak om de piemel liefst tot in het diepst van de donkere nacht te blijven verstoppen is dus ook aan het veranderen. En dit is zeker positief. Zeer veel jonge mannen en mannen van middelbare leeftijd hebben tegenwoordig in hun telefoon wel ergens een paar snel gemaakte foto’s van hun piemel paraat om die als het nodig is of gevraagd wordt, even snel te laten zien. Ook het vragen naar zulke foto’s is meer en meer geaccepteerd en normaal aan het worden.