Ten tijde van de Romeinen en Grieken zijn er lange tijden van grote piemelvrijheid geweest. Olypische spelen werden naakt gedaan. Wel was het daar soms juist in tegenstelling tot Japan, niet netjes om een eikel te tonen. Sporters met een al prettig ruime voorhuid bonden dan de voorhuid dicht met een touwtje, voordat men ging discuswerpen of speerwerpen. Een dun lijntje wat tot naar het heden doorloopt is dat in het moderne Westen sporters gekleed gaan. Maar men wel altijd aan het einde gezamenlijk naakt doucht of in bad gaat.
In de Romeinse tijd waren sexuele voorkeuren ook heel anders. Deels vergelijkbaar met het Chinese keizerrijk. Romeinen konden getrouwd zijn met een vrouw, er kinderen mee hebben maar tegelijkertijd ook een relatie met een meestal jongere man hebben. Die laatste relatievorm stond vaak in hoger aanzien dan de relatie met een vrouw. Maar beide relaties wisten elkaar niet uit. Ze bestoneden eenvoudig tegelijkertijd en zonder problemen. Slechts in veel latere tijden van epidemiën, waarbij dus ook alle soorten van sexuele contacten tot het minimum beperkt moesten worden, zijn deze situaties verboden geweest. Verder was het volslagen normaal dat een Romein een jongere man bij zich nam om eerst alle fijne kneepjes te leren. Op alle gebieden en ook op piemelgebied. Om daarna zijn eigen leven te beginnen, een vrouw te zoeken voor nageslacht, en ook weer een jongere knaap bij zich te nemen.
Het zelfde gebeurde bij de Grieken. Waarbij vooral de mannen met een relatie als zeer goede soldaten bekend stonden die samen letterlijk door het vuur gingen voor elkaar.
Bij de oud Egyptenaren is niet geheel duidelijk hoe er met piemels omgegaan werd. De piemel speelde wel een hele belangrijke rol bij het mummificeren van hooggeplaatsten. In het ritueel werd een kunstmatige stijve piemel op de mummie geplaatst.
Andersom is beschreven hoe ooit een farao van een oorlog terug kwam met alle afgesneden piemels van de vijand, opgestapeld in wagens. Over hoe de oud Egyptenaren verder gewoon in hun vrije tijd omgingen met piemels is weinig bekend. Verondersteld kan worden dat dus ook onderscheid naar sexuele voorkeur geen rol van betekenis speelde.
In tegenstelling tot de Grieken en de Romeinen, die in de kunst het liefst een klein lief piemeltje afbeeldden, hadden de oud Egyptenaren juist eerder de voorkeur voor een stevige stijve piemel. Daardoor is wel goed te zien dat er door de eeuwen heen aan het model piemel niets veranderd is.
In de Europese wereld viel men terug naar de middeleeuwen, terwijl de arbische buren juist een culturele opleving meemaakten. Daardoor werd veel in het religieuze getrokken. Waarbij men zelf de eigen schriften niet meer goed kon lezen en interpreteren. Toen de vrije wetenschap eindelijk doorbrak, was veel kennis verloren gegaan. Zoals het maken van antibiotica zoals de oud Egyptenaren al wisten. Er waren al vele plagen geweest. Met de groei en iets meer vrijheden braken ook sexueel overdraagbare plagen uit, zoals syfilis. Een streng victoriaanse tijd volgde. Met veel afstand houden. En alles wat met piemels te maken had werd als extreem vies gedefinieerd. De groei van de wetenschap heeft daarna veel bijgeloof en onzin ontkracht. Behalve over piemels. Daar bleef men liever keurig en afstandelijk over “penissen” of “phallussen” spreken. Iets wat we liever niet willen zien of verder benoemen.
Een lastige vraag voor de christelijke wereld is dat de schepper de eerste mens in zijn evenbeeld schiep. De man Adam. Waar men geen raad mee weet is de vraag of Adam dan ook een piemel had en zich dus ook elke dag prettig aftrok, zoals elke man. Want dan zou zijn schepper dat ook dagelijks moeten doen. Uiteindelijk verveelde dezelfde Adam zich en werd de eerste vrouw gemaakt. Naast vele aspecten die een vrouw heeft, is er dan ook een kenmerkende: ze heeft iets waar een piemel in kan. Van achter past die touwens ook. Maar dat heeft Adam ook. En dan komt de vraag ook nog of de schepper en Adam wellicht het af en toe ook prettig samen deden. Uiteindelijk gaat er wat mis en worden beiden het paradijs uit gezet. Ze moeten zich voortaan “bedekken”. Daaruit blijkt dan eens te meer hoe het klopt. Want als er niets zat dan viel er ook niets te bedekken. Er is geen logischer verklaring dan dat het was omdat het het meest paradijselijke plekje van het lichaam betreft.
Later komt dan Jezus, ook al in het evenbeeld van de schepper. Dus man en dus piemel. Hij heeft allemaal vrienden. Een een vriendin. Lees nu eens terug hierboven wat in het Chinese keizerrijk, bij de Grieken en bij de Romeinen al de normaalste zaak van de wereld was. Het probleem in west europa is dat al sinds de middeleeuwen die kennis weggevallen was. Er een heel verwrongen beeld wordt geschapen wat nooit de bedoeling van die zelfde schepping geweest kan zijn. Priesters, die in celibaat moeten leven. Maar in werkelijkheid grote piemeldeskundigen blijken te zijn. Die dan echter helaas door die gespleten denkwijze relatief veel ook in misbruiksituaties belanden of daar een heimelijke voorkeur voor ontwikkelen. Het piemeltje van Adam is overigens al eeuwen geleden heel mooi geschilderd door Michelangelo in het Vaticaan. Het antwoord op de moeilijkste vraag is er dus al lang.